Dystans Stołeczny z missing pointem.

Bardzo mi się chciało na Dystans Stołeczny, ale tylko do nocy poprzedzającej imprezę. Kiedy nad ranem obudziła mnie ulewa, mój entuzjazm natychmiast zniknął, a pojawiło się zaniepokojenie. No bo jak to biegać w takim deszczu? Już byłam skłonna odmówić współpracy, ale do czasu planowanego wyjazdu przestało padać i pozostało tylko wilgotne zimno. Na wszelki wypadek zapakowałam kurtkę przeciwdeszczową, parasol to w aucie zawsze jeździ i tylko książki zapomniałam w razie gdybym jednak nie pobiegła, a Tomek tak.

Na miejscu okazało się, że nie ma gdzie zaparkować, bo taki tłum - rowerzyści mający swoją imprezę przed biegaczami jeszcze nie wyjechali, a biegacze już przyjechali. Do miejsca wydawania map musieliśmy kawałek podejść.

 

W drodze do bazy zawodów.

 

 Żeby nie było za łatwo, start z kolei był daleko od miejsca wydawania map, a nawet nie tak: daleko był clear, jeszcze dalej check, a najdalej start.

 

 W poszukiwaniu startu.

 

Check znaleziony.

W końcu udało się dotrzeć gdzie trzeba, znalazłam jedynkę na mapie, ustawiłam kompas i... byłabym pobiegła w dokładnie przeciwnym kierunku niż należało, na szczęście Tomek odwiódł mnie od tego pomysłu. Jak już na starcie przyłożyłam kompas do mapy odwrotnie, to co będzie dalej?

Po korekcie biegnę już w dobrą stronę.

 

Jedynka i dwójka poszły dobrze i już się zaczęłam uspakajać po niefortunnej przymiarce do startu, ale "nic nie może przecież wiecznie trwaaać....", więc przed trójką sprawy się pokomplikowały. Zamiast z dwójki ruszyć granicą kultur do ścieżki, zupełnie niepotrzebnie zaczęłam przebijać się na azymut. Ani to nie było wygodne, ani skuteczne. Po chwili pogubiłam się odległościowo i zaczęłam szukać za wcześnie. Tak chodziłam to w tę, to we wte i w końcu już zupełnie nie wiedziałam, gdzie jestem. Usłyszałam jakieś głosy, ale zanim przebiłam się do drogi, głosy ucichły. Stałam więc tak dość bezradnie i wtedy: tadam! z krzaków wyłoniła się Hania. Byłam uratowana. Ostatecznie konkurencja, czy nie - nie zostawia się człowieka w lesie wilkom na pożarcie. Tak też Hania mnie nie zostawiła, zresztą nie miała wyjścia, bo i tak poszłabym za nią:-)

 

Feralna trójka.

 

Czwórkę zdobywałam z Hanią przed sobą, ale na długim przebiegu do piątki zostałam w tyle. Dogoniłam ją niemal przy lampionie, ale tylko dzięki temu, że miała jakiś problem ze znalezieniem go, a mi udało się wyjść dokładnie na punkt. Tym sposobem znowu biegłam za Hanią, bo niestety jestem wolniejsza i nie dałam rady jej wyprzedzić. Przy siódemce spotkałam Tomka, więc chwilę zajęła nam sesja fotograficzna i dopiero to rozwiązało problem wożenia się na Hani.

 

PK 7

Do ósemki pobiegłam niemal po kresce, a do dziewiątki tuż obok kreski i nieco bardziej zygzakowato, tym niemniej skutecznie.  Gdzieś tak od ósemki zaczęło padać, poza tym byłam już dość zmęczona i marzyłam tylko o mecie. Na szczęście było już blisko. Od dziewiątki to już praktycznie ścieżkami. W końcu dobiegłam szczęśliwa, że to już, a tam kolejka do sczytywania, a organizator w lesie. Tak dosłownie w lesie, bo wsiadł na rower i pojechał szukać zagubionych zawodników. Podobno straty w ludziach przekroczyły mu 5%, a to już trochę za dużo i ciężko się potem wytłumaczyć. Ponieważ byliśmy zaparkowani spory kawałek od bazy, czekałam więc na deszczu łudząc się, że Karol zaraz wróci. Zaraz przeciągnęło się do niemal pół godziny, a ja w tym czasie z nudów nażarłam się ciastek i całe tracenie kalorii szlag trafił. A najgorsze nadeszło wraz z organizatorem - po sczytaniu czipa okazało się, że pominęłam ostatni, dziesiąty punkt. Przysięgam - w ogóle nie zauważyłam go na mapie. Nie wiem jak to możliwe, a jednak.  I pomyśleć, że byłam tak blisko niego:-(

 

Do teraz nie mogę uwierzyć, że nie zauważyłam tej dziesiątki.

 

Na Tomka musiałam czekać jeszcze dość długo, bo biegł najdłuższą trasę. W tym czasie parking opustoszał i mogłam podjechać blisko bazy, co przy coraz bardziej ulewnym deszczu miało znaczenie. Dla Tomka, nie dla mnie.

Ale kurde z tą dziesiątką - taki wstyd! Taki wstyd!

 

Cała trasa.