Schodzimy do podziemia - odsłona II

Wiem, wiem - #zostań w domu, ale nasze zdrowie psychiczne wymaga czasem wyjścia i pobiegania. Podziemie Nawigacyjne i TNCZ oferuje więcej możliwości niż normalnie. Co jak co, ale praca zdalna okazuje się bardziej męcząca niż normalna. Człowiek siedzi przy ekranie, ślepi, klika, telefonuje i nie ma czasu, jak w biurze, iść z kimś pogadać, na kawkę, czy do kuchni.

Tym razem pojechaliśmy do Rajszewa – byliśmy tam którejś zimy – teren nieduży, zgubić się nie daje i w dodatku BePeK, który pika jak trzeba, gdy odnajdziemy wirtualny lampion.

Pojechaliśmy na czuja, czyli bez nawigacji. Parking po prawej, trochę tłoczno, ale stajemy. Jakiś mały ten parking – jak byliśmy zimą, był jakby większy. Nawigacja w dłoń i sprawdzamy – jesteśmy o jeden parking za wcześnie! Zapalamy silnik i zaczynamy wycofywać, gdy nagle pojawia się Paproch z mapą. Hmmm… Uchylamy okno i krzyczymy na obowiązkowe 4 metry o co chodzi i czy to dobry parking. Paproch odkrzykuje, że dobry, bo ten właściwy jest zamknięty i rozkopany. Rzeczywiście, w zasięgu wzroku widać koparki, wywrotki i spychacze – wyraźnie budowana jest ścieżka rowerowa wzdłuż drogi. Wracamy na miejsce parkingowe, pakujemy się i idziemy na start te kilkaset metrów (pod górę, aby nie było).

Dochodzimy do startu

Pogoda fajna – słoneczko, tylko wieje chłodnym wiatrem. Ale pod górę udaje się utrzymać ciepło. Znajdujemy start przy szlabanie, włączamy telefony i ruszamy. Renata przodem. Ja chwilę później, bo mi telefon coś nie mieści się w uchwyt naramienny.

Renata ruszyła

 Jeszcze dla pełnego hardcoru zmieniam czułość potwierdzania PK na najmniejszy dystans - 5m. Wreszcie ruszam. Jakoś tak teren coś inaczej wygląda niż na mapie, ale co tam, mapa stara. Lecę na azymut, po lewej w oddali płot, a PK powinien być na górce. Jakiejś niedużej. Jest górka, wbiegam i nic. Ani faworki ani piknięcia. Rozglądam się… może to następna górka na południe? Na pewno ta. Biegnę na sąsiednie wzniesienie. Znowu nic - ani faworka, ani piknięcia. Fajnie się zaczyna. W zasięgu wzroku jeszcze trzecia górka – trzeba spróbować (wydawało mi się, że na niej już byłem). Wbiegam i jest PiPi. Ale faworka nie widzę. Grunt, że piknęło!

PK 3 i PK 4 to na szczęście formalność, choć na PK 2 jestem przy faworku, a telefon nie pika. Ale faworek potwierdza, że jestem w dobrym miejscu, więc podbijam manualnie. Okazało się, że mapa jest tak sobie dokładna i ustawienie czułości na 5m jest błędem – dużo PK będę musiał zaliczać manualnie. PK 4 znowu na górce. Wbiegam i ani faworki ani piknięcia. Nauczony doświadczeniem czeszę sąsiednie górki, ale bez efektu. Wracam na górkę, na której byłem na początku i nagle PiPi, ale faworka brak (a podobno wszystkie były!) PK 4 w malowniczym obniżeniu – faworka nie widzę, ale znowu pika – dobra nasza. PK 6 ma być niedaleko – ustawiam azymut i… znajduję PK 15!

Majstersztyk;-)

Dobrze, że na faworkach są numery lampionów! Nie wiem jak na dystansie 200m zniosło mnie o około 45 stopni w lewo, ale widać potrafię;-). PK 7 na szczęście wchodzi dobrze;-) Przy PK 8 widzę Renatę (myślałem, że dogonię/przegonię ją na drugim, trzecim PK, a dogoniłem dopiero na ósmym! Buszowała gdzieś na prawo od mojej trasy, więc zbaczam w jej kierunku. Mówi, że szuka już dobrą chwilę ósemki. Sprowadzam ją na dobrą drogę, którą wskazywał mój kompas i szybko znajdujemy faworkę. Cykam jej fotkę na PK 9 i wyrywam do przodu.

Renata na PK 9

Teraz się fajnie biegnie po mikrorzeźbie i trudno się zgubić, choć przed PK 12 dostrzegam jeszcze ze dwa inne charakterystyczne drzewa;-)

Dobrze idzie aż do PK 17. Na PK 18 znowu znosi mnie w lewo i szukam lampionu na innej mniejszej górce. Jest PK podwójny - 5/18 i tym razem faworka znajduję – dowiesił ktoś w międzyczasie, czy co? Biegnąc na PK 19, koło jedynki widzę z daleka Anię Olbrycht – machamy sobie wesoło – jaki ten świat jest mały!

Od PK 19 zaczyna się młodnikowy hardcore. Nie dość, że młodnik, to akurat po trzebieży i ścięte drzewka leżą pod nogami. Zero biegania! Największym wyzwaniem okazuje się przebieg (czy pełzanie można nazwać przebiegiem?) pomiędzy PK 22 i 23.

Tak wyglądał PK 23

Wybiegając z PK 23 na drogę znowu mijam Renatę, która zmierza dopiero do PK 20. Ona „lubi” takie przebiegi w młodnikach;-). Jeszcze PK 24 do którego dopełzam cały lepiąc się od sosnowej żywicy i dobieg do mety….. po ściętych tym razem odrostach liściastych. Nie wiem co lepsze;-) Uff… meta odpikana.

Na mecie

Chwilka odpoczynku i wracam po Renatę na PK 23 – zrobię jej kilka zdjęć z trasy;-)

W drodze na PK 24

Finisz

Trasa podziemna zaliczona, choć nie ma co się szczycić z błędów nawigacyjnych – bez lampionów jest jednak zdecydowanie trudniej. (o tu są wyniki jakby ktoś szukał) Po naniesieniu śladu na mapę wiem czemu mnie znosiło – po prostu północ na mapie jest przekoszona i te przebiegi gdzie nie było nic charakterystycznego tylko igła kompasu – tam znosiło mnie o kąt przekoszenia mapy. No cóż, może jestem za dokładny w ustalaniu północy?

TNCZ - Groszówka

Jak już otrząsnęłam się z tej okropnej sennej imprezy, co to Tomka chciałam z domu wyrzucić, postanowiliśmy rzeczywiście przetestować to BnO w czasach zarazy. W domu, bo w domu, ale jednak pracujemy, więc mieliśmy wolne tylko popołudnia. Na szczęście, jak na zamówienie, Igor wrzucił w internety trasy na mapie Groszówka, czyli rzut beretem od nas. Michał natychmiast przygotował na podstawie tras BPK, więc uzbrojeni w telefony ruszyliśmy w las. Tomek ambitnie wbił mi w telefon najdłuższą trasę, ale ja tam nie miałam większych złudzeń, że zrobię całą. Szczególnie, że wyruszyliśmy z domu dość późno i nie wzięliśmy czołówek. Zresztą nawet jakbyśmy wzięli, to i tak bałabym się sama biegać po ciemku.
Przygotowaliśmy telefony, mapy, rozejrzeliśmy się czy żadna zaraza nie nadchodzi i szpula z samochodu. Ja wyleciałam pierwsza. Do pierwszego punktu biegłam ulicami, ale zupełnie pustymi, więc teren bezpieczny:-) Przy jedynce dogonił mnie Tomek i na dwójkę pobiegłam za nim. To znaczy on pobiegł, a ja powoli przedzierałam się przez gęsty fragment lasu coraz bardziej tracąc go z pola widzenia. Do trójki na azymut. Znalazłam dołek, słupek, karteczkę z jakąś liczbą, tylko wstążki nie było. Ponieważ Tomek mówił mi wcześniej, że będą chyba kody, więc uznałam, że karteczka to kod, a że akurat zegarem odpipał mi pierwszy kilometr, uznałam odgłos za potwierdzenie punktu i ruszyłam na czwórkę.  Czwórki nigdzie nie było, za to spotkałam znowu Tomka biegnącego w dziwnym kierunku. Po chwili bezowocnych poszukiwań postanowiłam wrócić do ścieżki i namierzyć się od niej. Zawróciłam i po chwili coś mi się zaczerwieniło w krzakach. Podeszłam, a tam... PK 4. Tyle tylko, że za nic nie chciał się odbić. Wyjęłam telefon, żeby ręcznie podbić punkt, i co widzę? Niepodbita trójka! No żesz w mordę jeża! Nie pozostało nic innego jak wrócić na trójkę, znaleźć tym razem właściwy dołek i wrócić na czwórkę. Strasznie mnie to zirytowało, ale co było robić.

Wędrówka między PK 3 i PK 4

Na szczęście dalej nawigacyjnie szło już lepiej i przemieszczałam się niemal po prostych. No właśnie - przemieszczałam się, a nie biegłam. Z  każdym kolejnym punktem byłam coraz bardziej zdegustowana tym lasem, bo albo gęstwina, albo gałęzie pod nogami, albo teren nierówny i łatwo wpaść w dziurę, a jak już przebieżnie, to na ogół pod górę. Ja wiem - złej baletnicy itd., ale tam naprawdę tak było. Najgorsze były punkty 10 i 11, jednocześnie najśmieszniejsze. Na mapie jako świetne punkty orientacyjne zaznaczone były karpy (przy PK 10 - dwie, przy PK 11  - cztery), tyle że w terenie były... same karpy, urozmaicone ściętymi drzewami. Ani przejść, ani zorientować się gdzie się jest. Zupełnie nie wiem jakim cudem znalazłam oba punkty i to bez błądzenia. Niezłego farta miałam.
Na dwunastkę to już ledwo dolazłam, bo nie dość, że przedzieranie się przez tę wycinkę dało mi w kość, to jeszcze musiałam pokonać wydmę w poprzek. Wtedy podjęłam ostateczną decyzję, że biorę jeszcze trzynastkę i wracam do samochodu. Łatwo powiedzieć, gorzej zrobić, jak się nie może trafić na ostatni punkt. Tak po prawdzie przeszłam jakieś 10 metrów od niego, ale patrzyłam w inną stronę, więc czerwień wstążki nie rzuciła mi się w oczy. Na szczęście niedaleko od punktu było ogrodzenie, od którego mogłam się namierzyć i w końcu miałam zaplanowany komplet. Ponieważ po lesie za bardzo sobie nie pobiegałam, to przynajmniej do parkingu postanowiłam polecieć ile fabryka dała. No... niewiele dała.
Przy samochodzie zorientowałam się, że kluczyki biegają razem z Tomkiem i na pewno zaliczą całą długą trasę. Tymczasem chciało mi się pić i zaczynałam stygnąć. O ile na pierwsze nie mogłam nic poradzić, to na drugie owszem - biegać dalej. Tak więc w oczekiwaniu na powrót Tomka zaliczyłam, skipy A, skipy C, sprint, ucieczkę w las przed spacerowiczami pełnymi koronawirusów, podbieg, marsz i czołganie się (to po próbie połączenia sprintu z podbiegiem). W końcu zajęłam się rozciąganiem starych kości i przy tej czynności zastał mnie Tomek, co oczywiście natychmiast uwiecznił.

I nóżka w górę!

Okazało się, że północna część trasy była jeszcze gorsza niż południowa, o czym zresztą Igor ostrzegał, więc dobrze, że odpuściłam. Tomek zaś ma niezapomniane przeżycia z przedzierania się przez groszówkową jesień średniowiecza:-)

O, tu było najgorzej!

Na weekend szykujemy się na jakąś konkretniejszą traskę i mam nadzieję, że już w fajniejszych okolicznościach przyrody.

Koronawirus na orientację.

Od pierwszych dni narodowej kwarantanny działa podziemie nawigacyjne (jak uroczo określił to Igor) i wbrew początkowym obawom, jest gdzie pobiegać na orientację, a nawet powiedziałabym, że możliwości z dnia na dzień są większe niż w normalnej sytuacji:-)

Niby biegamy sobie po lesie pod domem, ale orientacja, to orientacja. Tomek zarządził więc, że jedziemy przetestować koronowirusową trasę. Miało być kameralnie - tylko my dwoje, bo trasa wisi cały czas i nie ma stałej godziny biegania. Tymczasem na miejscu okazało się, że jednak impreza zaplanowana jest z całym rozmachem. Kiedy dojeżdżaliśmy właśnie do biegu liniowego startowała młodzież szkolna  tłumnie dopingowana przez kolegów, znajomych, rodziny. Orientaliści gromadzili się  w szkole, na sali gimnastycznej. Całość imprezy zabezpieczała Straż Pożarna.
Ja od razu kategorycznie zaprotestowałam przeciwko udziałowi w tym zgromadzeniu, ale Tomek uparł się, że jak już przyjechaliśmy, to chce pobiegać. On poszedł na odprawę przed biegiem, ja zakotwiczyłam w okolicach kibla, bo ze stresu mój żołądek zamienił się w wirówko-rozdrabniarko-mikser, co spowodowało wiadome konsekwencje. W końcu pobiegli, a ja nie mając jak wrócić do domu, czekałam na koniec imprezy, włócząc się po opustoszałym w końcu terenie szkoły. Kiedy wreszcie po ponad godzinie Tomek wrócił cały szczęśliwy, zakomunikowałam mu:
- Jak się nie umyjesz i nie przebierzesz, to nie wracam z tobą!
Drobnym problemem był brak ubrania na zmianę, ale twardo wyegzekwowałam zdjęcie i schowanie do szczelnego worka niemal całej garderoby zostawiając elementy niezbędne do zachowania przyzwoitości. Umycie się w umywalce też okazało się zadaniem niemal ekwilibrystycznym, ale nie odpuściłam. W samochodzie przezornie usiadłam z tylu, po przekątnej. Przez całą drogę powrotną zastanawiałam się jak najdelikatniej powiedzieć Tomkowi, że nie będzie mógł wejść do domu przez co najmniej dwa tygodnie i musi sobie jakoś sam poradzić - znaleźć lokum (pod mostem?), zorganizować sobie zaopatrzenie i wszystko co potrzebne do przetrwania. No bo przecież nie mogłam pozwolić żeby pozarażał nas wszystkich. W końcu podjechaliśmy pod dom i nastąpił ten najtrudniejszy moment....
I nie wyobrażacie sobie jak bardzo byłam szczęśliwa, kiedy obudziłam się we własnym łóżku i nie musiałam wyrzucać Tomka z domu.
Tak że uważajcie z tymi imprezami....

Ostatnie pobieganie...

Tak się długo zbieram do opisania tego ZZK, bo mam wrażenie, że potem to już tylko zamknąć bloga i koniec, kropka, pl. I, że gdybym wiedziała, że to ostatnie takie bieganie w najbliższym czasie, to zupełnie inaczej bym to zrobiła. Wcale nie spieszyłabym się ze startem, nie leciałabym byle prędzej, ba - nawet może i specjalnie bym się zgubiła, żeby przeżyć jakiś dreszczyk emocji.
Do Legionowa przyjechaliśmy prawie pół godziny przed minutą zero, ale ponieważ trasa była już rozstawiona, mogliśmy niemal od razu wystartować.

 Clear, check i staaart!

Pierwszy punkt był prawie na przeciwległym końcu mapy, daleko od startu i zastanawialiśmy się z Tomkiem jak najlepiej zacząć. W końcu ja postanowiłam pobiec naokoło drogami, on - na azymut, po prostej. Tak sobie biegłam tą drogą i wyszło mi, że muszę pół mapy oblecieć i w sumie to tak średnio się kalkuluje. Kiedy więc doleciałam do poprzecznej ścieżki, skręciłam w nią, a kiedy kawałek dalej się skończyła, pobiegłam na azymut. Po drodze odwiedziła PK 7, a w okolicy jedynki z daleka zobaczyłam Tomka. W sumie to trochę naprowadził mnie na punkt, bo znowu ściągało mnie w prawo. Dwójka była blisko i jeszcze widziałam przed sobą Tomka, ale w drodze na trójkę odpadłam. Nie żeby Tomek był mi do czegoś potrzebny, ale według tego jak długo widzę jego plecy, mogłam szacować swój czas:-) Jak już te plecy całkiem zniknęły mi z oczu, mogłam skupić się na mapie i od razu zaczęłam lepiej nawigować. Na kolejne punkty trafiałam bez najmniejszych problemów, pominąwszy problemy kondycyjne. Niby jakiś wielkich gór nie było, ale te niewielkie wzniesienia i tak dawały mi w kość. Szczególnie, że twardo usiłowałam na nie wbiegać, a nie wchodzić. Za piętnastką poratowałam dobrą radą Bartka, który trochę się zapędził w poszukiwaniu dziesiątki i szukał nie na tych dołkach, co trzeba. Z piętnastki na szesnastkę znowu był długaśny przebieg i znowu zniosło mnie mocno na prawo. Uratował mnie paśnik, na który się natknęłam i który był zaznaczony na mapie. Od paśnika pobiegłam do drogi i od niej atakowałam PK 16. Przy ostatnim lampionie czekał Tomek, chociaż spodziewałam się go już gdzieś koło osiemnastki. Ja taka szybka, czy on taka maruda? Na mecie oczywiście drobna sesja zdjęciowa, a potem rezygnacja z kiełbasek i ciastek i odwrót do domu.

A gdybym wiedziała, że to ostatnia impreza to zeżarłabym i jedno i drugie i wcale, ale to wcale nie miałabym wyrzutów sumienia.

Parkrun i bezdroża w Wesołej

W drodze na parkrun Tomek wypytywał mnie jaką strategię planuję na bieg. No to raz, dwa wymyśliłam, że pierwszy kilometr truchtam powoli, drugi lekko przyspieszam, trzeci lecę szybko, czwarty ciut wolniej, no bo już się zmęczę, a ostatni  na full jeśli dam radę.W sumie całkiem niezła strategia, więc postanowiłam ją zastosować. I wiecie co? Udało się. Poszło lepiej niż tydzień wcześniej. Nie, rekordu nie pobiłam (i pewnie już się nawet do niego nie zbliżę), ale zawsze coś.
Ponieważ w sobotę wypadał prawie 8 marca, więc na mecie każda pani otrzymywała tulipana, ale musiała go przechwycić w locie, chyba, że nie biegła szybko. Mi się udało i nawet mam fotkę z przechwytu, ale Tomek mówi, że wyglądam na nim jak chytra baba z Radomia, więc nie pokażę, trudno. Ale mogę pokazać fotę z ramką. O, taką:

Fota w ramce.

Po biegu od razu ewakuowaliśmy się, no bo WesolInO. A na WesolInO znowu trasa C była bez dróg. Tym razem postanowiłam zaryzykować i podjąć wyzwanie. Zresztą przypomniałam sobie, że po tym terenie już biegałam na mapie bez dróg i właściwie to było nawet łatwiej niż z drogami. Jeszcze w piątek wieczorem próbowałam nauczyć się tych dróg na pamięć, żeby mniej więcej wiedzieć jak lecą, ale z moją sklerozą to nie miało szansy się udać. A potem okazało się, że drogi to w zasadzie do niczego nie są potrzebne, bo i bez nich leciałam z punktu na punkt bezproblemowo. No dobra, przy pierwszym trochę za głęboko i za wcześnie weszłam w las, ale od razu się zorientowałam, więc nawet nie można uznać tego za jakieś tam błądzenie.
Punkty tradycyjnie położone były naprzemiennie po przeciwległych stronach wydmy, żebyśmy mogli sobie poćwiczyć podbiegi i zbiegi. Ze zbiegami to nawet mi szło, gorzej z podbiegami, ale starałam się ze wszystkich sił. W każdym razie zmęczyłam się uczciwie i nie mam sobie nic do zarzucenia:-)
A tak sobie radziłam bez dróg:

ZZK w Chotomowie.

Coraz bardziej kocham Zimowe Zawody Kontrolne, a tu jak na złość zima się kończy. W niedzielę byliśmy na przedostatnim spotkaniu, w Chotomowie.  Ambitnie zapisałam się na najdłuższą trasę, ale taką w pełni pełną, czyli z drogami i bez niespodzianek.
Zaczęłam od sczytania czipa, bo po bieganiu w Twierdzy Modlin byłam tak rozemocjonowana, że w ogóle nie myślałam o takim drobiazgu i dopiero kiedy w domu chciałam przeanalizować swój bieg okazało się, że nie mam wyników. Na szczęście dało się to nadrobić:-)
Przed ruszeniem na trasę dokładnie obejrzałam mapę, żeby odpowiednio nastawić się psychicznie. Pierwsze co rzuciło mi się w oczy to okropnie długi przebieg z jedynki na dwójkę, oraz bogactwo rzeźby.
Jedynka (jak to zwykle) była lajtowa, aczkolwiek zauważyłam, że z lekka ściąga mnie w prawo. Miejsce jednak było tak charakterystyczne, że rozsądniej było kierować się oczami niż kompasem. Dwójki trochę się bałam, bo na tak długim przelocie można narobić bardzo dużo błędów, a jak się skumulują, to człowiek nagle znajduje się w czarnej d... i nie wie co robić. Większość osób poleciała na azymut, ale ja postanowiłam dobiec do drogi i potem się jej trzymać. Nawet jeśli coś tam nadłożyłam, to skórka była warta wyprawki, bo na miejsce trafiłam bezproblemowo i bezstresowo.. Stres to miałam jak zobaczyłam gdzie wisi lampion. To znaczy, górka może i nie była jakoś dramatycznie wysoka, ale za to dość stroma, taka skondensowana w swojej górkowatości.

 PK 2/13

Trójki szukałam już prawie przy siódemce, bo zamiast patrzeć na kierunek, w jakim mam lecieć, to ja sobie wygodnie podążałam ścieżką, a że ścieżka skręciła nie tam gdzie trzeba... Taki drobiazg. Na szczęście szybko się ogarnęłam  i zawróciłam.
Aż do dziewiątki szło bezbłędnie, a dziesiątki musiałam chwilę szukać. Dziesiątka była tożsama z siódemką, ale przy ataku z innej strony, jakoś wszystko wyglądało inaczej i nic mi nie pomógł fakt, że dopiero co tam byłam.
Na jedenastkę i dwunastkę znowu znosiło mnie w prawo, ale widząc, że inni lecą bardziej w lewo, zaczęłam zwracać większą uwagę na ukształtowanie terenu niż  na kompas.
Trzynastka to znowu ta sama górka co dwójka i kolejna wspinaczka na szczyt. To znaczy - dla mnie wspinaczka, bo byli tacy, co hyc, hyc i już na górze:-)
Reszta trasy bez nawigacyjnych niespodzianek, ale za to między PK 16, a PK 17 na mapie mieliśmy na niebiesko zaznaczone bagienko. Trochę liczyłam na to, że będzie wyschnięte, ale nawet gdyby nie było i tak planowałam przedrzeć się po prostej, bez żadnego obchodzenia. Na szczęście było sucho i tylko trochę niewygodnie ze względu na roślinność. Przy PK 17 czekał Tomek, bo znudziło mu się na mecie. Dzięki temu mam fotki z trasy:

PK 17

PK 18

I efektowny dobieg do mety.

Zamiast 7,4 km udało mi się nabiegać ponad 9 i czułam je w nogach, plecach i całym człowieku. Ale to takie fajne zmęczenie i teraz nie mogę doczekać się kolejnej, niestety chyba już ostatniej tej "zimy", rundy.
A wiecie co jest najfajniejsze w tym całym ZZK? Nie ma żadnych rankingów, dzięki czemu nigdy nie jestem ostatnia:-))))

Tak biegłam/szłam. Nie miał kto podpisać punktów:-(

Ech te dołki....

Falenica zawsze kojarzy mi się z dzieciństwem. Zawsze czekam na punkty gdzieś koło domu, w miejscach gdzie się za młodu bawiłem. Były już kiedyś lampiony w dołku, gdzie budowaliśmy ziemiankę, był lampion w dołku, gdzie graliśmy na gitarach… Ciekawe gdzie będzie na tym FallInO?

Janek zapowiedział trasę ponad 8 km, czyli jakieś 10 km w praktyce. Jak nic pobiegniemy gdzieś do Pomnika Lotników – choć z drugiej strony mapa BnO tak daleko nie sięga. Zobaczymy.

Dostaliśmy mapę i pobiegliśmy. Tak dla jasności – tradycyjnie po Parkrunie, gdzie zacząłem umierać po trzecim kilometrze. Jeszcze nie udało mi się pobić życiówki z zeszłego roku, ale zaczyna się regularność zwiastująca, że niedługo się to uda;-)

Takie rzeczy to tylko na Parkrunie;-)

Pierwszy PK gdzieś tam za zabudowaniami koło startu FBG. Oczywiście pobiegłem nieoptymalną ścieżką, ale i tak wyprzedziłem zawodnika z trasy B, który startował w tej samej lub nawet wcześniejszej minucie. PK 2 za wydmą FBG. Nawet bezproblemowo udało mi się przedrzeć przez szpaler Biegaczy Górskich – biegali jakoś tak niemrawo;-). Przy odbiegu z PK 2 zaliczony pierwszy orzeł (jak się próbuje patrzeć na mapę w czasie biegania, to widomo ;-) PK 3 na przepuście przy cmentarzu. Dobiegam samotnie, bo zgubiłem zupełnie zawodnika, co go wyprzedziłam przy PK 1. Dobiegam i nie ma lampionu. Wczołguję się do przepustu, na wszelki wypadek sprawdzam z drugiej strony drogi – lampionu brak. Przybiega jakaś dziewczyna i także szuka, ale lampionu nie ma. Ponad minuta straty na szukanie tego, czego nie ma. Lecę dalej. Tym razem skrótem, co go nie obczaiłem na jednej z poprzednich edycji. Strasznie długi przebieg. Na wydmie za ul. Podkowy miga mi Ula w bajecznie kolorowym stroju biegowym. Potem gdzieś ginie i nagle pojawia mi się za plecami gdy dobiegam do młodnika pod Łysą. Musiała pobiec jakoś dziwnie naokoło. Mam PK 4. Pod PK 5 można podbiec ścieżką i tylko końcówkę na azymut. Przyspieszam. PK 5 ma być gdzieś przy młodniku. Ścieżka się kończy, widzę młodnik, więc biegnę na azymut, a właściwie na oko. Za młodnikiem ma być dołek i lampion. Tyle, że nie ma ani dołka, ani lampionu. Pojawia się zaś ścieżka na szczycie wydmy. Okrążam młodnik – jakaś grupka śniadaniuje na stoliku wbitym w ziemię. Zerkam zdezorientowany na mapę… może to nie ten młodnik? Rozglądam się – coś tam dalej widać gęściejszego i jakaś taka „polanka”, a PK 5 miał być na końcu podłużnej polanki. Biegnę tam. Widzą tylko starszego Paprocha gnającego w poprzek. Staję i patrzę na mapę – może oni biegną do PK 13? To byłbym za daleko na południe. Wracam, ale coś mi się nie zgadza. Dostrzegam jeszcze jedne zarośla, ruszam w ich kierunku… i widzę przed sobą strzelnicę. Dobra – wiem gdzie jestem. I olśnienie – ten młodnik ma być po drugiej stronie wydmy. Zawracam. Po chwili z naprzeciwka nadbiega Ula, którą odsadziłem przed poprzednim PK – ona już jest po PK 5, a ja dopiero do niego biegnę;-( Dobre 6 minut w plecy;-(

Teraz zaczyna się hardcore – PK 6 – teren gdzie wariuje kompas (tak, tu są anomalie i można się fajnie zakręcić patrząc na igłę kompasu), a sam lampion na jakimś mało widocznym dołku w praktycznie płaskim terenie. Dodatkowo teren jest pokryty ściętymi gałęziami i odrostami. Zostaje próbować lecieć na wskazania niedokładnego kompasu. Dołek po chwili znajduję, ale nie w tym miejscu co się go spodziewałem. Późniejsza analiza śladu potwierdza moje obiekcje – lampion był nie w tym dołku co trzeba;-( Przede mną PK 7. Także niełatwy do znalezienia. Na azymucie znajduję serię dużych dołów. Odmierzam się od ostatniego, mam gdzieś po prawej mieć plamkę zieleni, a szukam jakiegoś fragmentu ogrodzenia. Nie znajduję, lampionu także nie widzę. Widzą dalej ścieżkę, którą jedzie rowerzysta – muszę być za daleko. Wracam i dostrzegam lampion – stanowczo za daleko od miejsca gdzie go szukałem. I oczywiście żadnego ogrodzenia nie widać. Znowu późniejsza analiza śladu mówi, że mógłbym go szukać długo, bo na mapie był zaznaczony w innym miejscu.

Na czerwono miejsca gdzie wisiały lampiony

Dobra, lecimy dalej, choć oba te punkty to po 2-3 minuty straty. Na PK 8 pasuje biec po prostej przez teren odkryty. Tyle, że teren odkryty okazuje się młodnikiem, takim ze 2-3 metry wysokości, więc zupełnie nieprzebieżnym. Trzeba okrążać. W nogach po Parkrunie i sześciu km FallInO zaczyna brakować siły. Pod wydmę do PK 9 podchodzę, a nie podbiegam. Dobrze, że dalej jest z górki;-) Ale przynajmniej zaczyna iść dobrze z trafianiem na punkty. Na PK 15, koło ul. Narcyzowej wyprzedza mnie jakiś szybkobiegacz – biegnie tak na oko dwa razy szybciej niż ja!

PK 16 tuż obok mojego domu – do mety jeszcze 4 punkty. PK 17 w dołu, gdzie mieliśmy swoją bazę w dzieciństwie (ale dołek się zmienił, las wyrósł, ledwo można poznać). Przy PK 17 dogania mnie konkurencja. Ale taka biegnąca ostatkiem sił. Pod górę chodzi, biegnie niemrawo – jednak ciut szybciej niż ja. PK 20 znowu stoi nie w tym dołku co powinien, ale tu mapa od zawsze jest mało aktualna. Uff, nareszcie dobieg do mety, choć z powodu wpadek i problemów z lokalizacją PK wynik niezbyt rewelacyjny;-( Tym razem lepiej poszło Renacie – czekała na mnie już na mecie, gdy dobiegłem.

Nie ma o czym pisać...

Wczoraj byliśmy na parkrunie i na FalInO, a ja nie mam o czym pisać. Tak to jest jak za dobrze pójdzie. Na parkrunie postanowiłam nie wysilać się, żeby starczyło sił na dłuższą niż zwykle orientację, więc zaczęłam spokojnie, a skoro nie zużyłam się od razu, mogłam potem przyspieszyć Wynik poniżej 29 minut w pełni mnie usatysfakcjonował.

 Parkrun - przed startem.

 Na FalInO wzięłam mapę, pobiegłam, nie zgubiłam się, podbiłam wszystko, wróciłam w przyzwoitym czasie i... już.
Za to Tomek... Oooo, on miał różne przygody. Zaraz się pochwali. Zaglądajcie.

Rozciąganie pośladka:-)