Zaw-Or czy 10 x Solo?

Ten Coronovirus spowodował, że ZAW-OR (tak dla ścisłości - druga impreza InO, na której byliśmy, więc mamy sentyment) zamieniła się z ZAW-OR na Solo. ZAW-OR solo tak się to nazywa. Czyli BnO korespondencyjne. Co ciekawe, w lesie koło mojej pracy. W lesie, w którym nigdy nie byłem.

Udało mi się wyciągnąć Renatę – mieliśmy tak mniej więcej 1,5 godziny do nocy. Trasa D czyli 8,4 km po kresce – raczej skończę po ciemku, ale Renata w wersji C 6, 3 km powinna się wyrobić do zachodu słońca (o ile się nie pogubi). Do tego BePeK czyli telefon pikający, gdy znajdziemy właściwe miejsce. Powinno się udać;-)

Oczywiście na start lekko pobłądziliśmy, ale to normalne dla orientalistów – my nie ufamy nawigacji! Na starcie ze dwa auta, ktoś rusza w las (pod stromą górę). W aucie jakaś znajoma twarz (po kilku dniach skojarzyłem – znajoma z Jagi-Kory). Renata leci pierwsza. Ja kilka minut za nią. Właściwie biegnę za jakąś obcą biegaczką – nie wiem, czy zaworową czy inną – bo teren fajny do biegania- wydmy i to całkiem wysokie (dla porządku w bezpiecznej odległości kilku metrów). Dobiegam w okolice PK 1 i znajduję dołek bez lampionu. Mają być znaczniki trójpolowe. W mojej wyobraźni to lampiony przestrzenne – także mają trzy pola! Po chwili analizy wydaje mi się, że jestem ciut za daleko. Z oddali macha Renata, że ma lampion. Podbiegam – jest ( po analizie śladu stwierdzam, że lampion stał w innym miejscu niż na mapie, ale mapa nie oddawała tu dobrze terenu). Ciężko się wpisuje kod na kartę startową z kompasem na kciuku… Oj widzę, że będzie to długi bieg!

Na PK 2 na azymut, po kresce – pięknie przebieżny las, bieg w kierunku zachodzącego słońca – dlatego kocham Biegi na Orientacje – właśnie dla takich chwil. Punkt znowu pierwsza znajduje Renata, ale byłem tuż koło niego. Może jednak wyrobię się za dnia?

Gdzieś przy PK2

Na PK 3 także dobrze, może nie po kresce, ale trafiam na miejsce charakterystyczne, gdzie do lampionu doprowadza mnie rów. Jest dobrze! Wybiegając z PK 3 widzę jeszcze Renatę. PK 4 także wchodzi dobrze – ciągle bieganie po kresce. PK 5 chwilkę szukam właściwego dołka, ale ciągle mam szansę wyrobić się za dnia! Na PK 6 muszę przebiec przez wydmę. Staram się podbiegać, ale wolno idzie – kwarantanna sprzyja bieganiu, więc w tym tygodniu mam już sporo kilometrów w nogach! PK 7 na spokojnie i ruszam na PK 8. Tu niestety – niedokładne spojrzenie na mapę (czas zmienić okulary) – szukam PK w rowie na górce, zamiast w dole – wizja powrotu za dnia się oddala. W drodze na PK 9 przebieg drogą przy zabudowaniach – muszę omijać w bezpiecznej odległości spacerowiczów, a potem kolejny podbieg. Nogi nie chcą nieść. Do tej pory całe bieganie na azymut – biegnę na PK 9. Dobiegam do linii energetycznej, tyle że ta linia jest w innym kierunku niż na mapie Powinno być jakieś rozwidlenie linii – jest skrzyżowanie. Biegnę w kierunku górki, ale kompas wskazuje, że zmierzam w złą stronę. Dodatkowo muszę umykać w krzaki przed spacerowiczami z psem (a wystarczyło by zeszli na prawą stronę drogi). Nijak teren nie zgadza mi się z mapą (choć górki fajne) – po dłuższej chwili postanawiam zawrócić – aż znajduję miejsce które identyfikuję na mapie. Jakieś 10 minut błądzenia.

PK9 szukałem poza mapą...

 Teraz to już łatwizna - biegnę na PK 10. PK 11 - nogi już słabo niosą. PK 12 – przedzieranie się przez bruzdy wyorane w nasadzeniach jest bardzo męczące. Widzę zabudowania. Powinna być ścieżka i polanka. Jest ścieżka, jest polanka, brak znacznika. Kombinuję. Lampionu dalej nie ma;-( Niby tylko pięć minut, ale tam na trasie wydaje mi się że pół godziny, zanim odkrywam, że to zabudowania, których nie ma na mapie… Mam PK 12. Do PK 13 teren coraz mniej przebieżny – ścięte gałęzie utrudniają poruszanie się. Do PK 14 obiegam drogami i oczywiście skręcam jedną ścieżkę za wcześnie. Niby nie tracę za dużo czasu, ale subiektywnie znowu pół godziny w plecy;-( Tu właśnie zastaje mnie nominalny zachód słońca. Jeszcze mapę widać bez latarki, ale robi się coraz ciemniej. W przebiegu PK 15-16 spotykam jakiegoś biegacza .Pozdrawiamy się z daleka. Zapalam latarkę, by widzieć mapę. PK 17 - znowu podbieg na wydmę. To już niestety marszem;-( Do PK 18 ostatniego drogą i przed jakimś czymś (przecinką?) w lewo na górkę. Rozglądam się uważnie, liczę odchodzące ścieżki, górki, odbijam w lewo do widocznej górki. Brak dołka i znacznika. Krążę. Szukam – dołków na górce masa, znaczników jak nie było, tak i nie ma. Dobiegam do drogi poprzecznej i się namierzam – znowu klops;-( Subiektywnie krążę jakieś 45 minut. Obiektywnie niecałe 10 zanim się orientuję, że jestem za daleko. Wracam i znajduję ostatni punkt! Uff.

PK18 - a było tak blisko...

Teraz do mety i do Renaty, która pewnie czeka po zaliczeniu swojej trasy w całości. Oczywiście obok ścieżki, po wertepach, bo nie idziemy na łatwiznę.

I wiecie co zastaję w samochodzie? Wkurzoną Renatę która zaliczyła 6 z 14 PK zanim zapadła noc. Ech będę chyba miał ciężki powrót do domu….

Tymczasem z drugiej strony....

Odkąd tylko pojawiły się trasy Zaw-Or-owe Tomek dostał amoku: jechać i jechać. Ja wolałam zostawić to sobie na weekend, żeby mieć odpowiednią ilość czasu, ale bo to przekonasz… Wyjechaliśmy późno, zgubiliśmy się na dojeździe i kiedy w końcu ruszaliśmy na trasę, było już grubo po szesnastej. Od razu byłam wkurzona, a wiadomo, w takim stanie ciężko się myśli. Do tego motaliśmy się z ustaleniem miejsca startu, a pierwszy punkt był pod górę. Od razu dałam się wyprzedzić Tomkowi i szłam jak ta lebiega za nim, chociaż kompas pokazywał mi inny kierunek. Jak już uszłam strasznie daleko, a Tomka widziałam ze sporej odległości, stwierdziłam, że nie wiem gdzie jestem i najlepiej wrócić na start i zacząć zgodnie z kompasem. Zeszłam więc z grzbietu i… dosłownie po kilkunastu metrach wlazłam na punkt. Zła byłam na Tomka za całokształt, ale aż taka wredna nie byłam, żeby go nie zawołać, bo widziałam, że czesał w innym miejscu. Na dwójkę było wreszcie w dół, więc jakoś nadążałam za Tomkiem i znowu miałam szczęście, że wbiegłam wprost na lampion.

W biegu wszystko się rozmazuje!

Potem Tomek poleciał przodem, a ja zamiast szukać kolejnego punktu, zajęłam się szukaniem ustronnego i jak najmniej przebieżnego fragmentu lasu. Dopiero potem mogłam wrócić do właściwych czynności. Na drodze w pobliżu trójki znowu spotkałam Tomka, który już odbiegał od punktu, ale przynajmniej wiedziałam, że jestem w dobrym miejscu. Do czwórki poszło jak po sznurku, a na piątkę jakoś mnie zniosło w prawo. Okop, owszem – znalazłam, ale nie ten co trzeba. Chwilę mi zeszło zanim znalazłam właściwy, ale udało się. Ponieważ byłam na trasie C, po piątce miałam od razu PK 12 – daleko, szczególnie, że postanowiłam biec naokoło drogami. Ale za to przynajmniej łatwo i bez błądzenia. Z dwunastki znowu zniosło mnie w prawo. To się ostatnio coś za często zdarza i nie mam pojęcia dlaczego. Zawsze w prawo. Trzynastki za nic nie mogłam znaleźć. Co się nałaziłam po wszystkich okolicznych dołkach, poza właściwymi, to aż mi nogi w d..ę weszły. Nawet namierzenie się od skrzyżowania odległego od punktu o jakieś sto metrów nie pomogło – znowu ściągnęło mnie w prawo. Jakaś czarna dziura normalnie.

Czarna dziura w okolicach PK 13

 W dodatku zaczynała się szarówka i powoli przestawałam widzieć dokładnie mapę. Za to jak zorientowałam się, że jestem dopiero w połowie trasy i do tego w najdalszym miejscu mapy, to lekko spanikowałam. Latarki nie miałam, bo i tak boję się sama nocą latać po lesie, więc nie brałam, a do mety daleeeko. Wyszło mi jednak, że jakoś da radę wrócić drogami i ścieżkami – trochę nadkładając, ale nie wchodząc między drzewa. Nawet jeśli bardzo się ściemni, dam radę dotrzeć. Ze strachu leciałam ile sił w nogach i na parking dotarłam jeszcze przed zmrokiem. Ufff. Oczywiście Tomka nie było, ale też i nie spodziewałam się go jeszcze. Za to kiedy zrobiło się całkiem ciemno walczyłam ze sobą czy martwić się o niego, czy raczej zamordować go zaraz jak tylko przybiegnie. Z upływem czasu coraz bardziej skłaniałam się do drugiej opcji – nie dość, że przez jego upór , żeby jechać po południu nie mogłam zrobić całej trasy, to jeszcze kilka godzin siedziałam w samochodzie jak ten głupi kołek. Koniec końców okazało się, że cienias ze mnie, bo w końcu jednak nie zamordowałam, choć się należało. Ale i tak tego Zaw-Or-a nigdy mu nie wybaczę!