Trening w Sulejówku, czyli nie jest dobrze.

Od Bukowej Cup nie biegałam na orientację, a i bez orientacji chyba tylko raz, więc uznałam, że pora zacząć trenować przed Wawel Cup, który tuż, tuż. No to w związku z tym w ubiegły czwartek dałam się namówić na wypad na trening do pobliskiego Sulejówka. Miały być krótkie i łatwe trasy dla dzieci i "normalne" dla regularnych bno-wców.

Sprężyliśmy się po pracy i na start dotarliśmy na 17.30 - tak, jak było napisane w informacjach o zawodach. Tymczasem na sulejowskich Gliniankach zastaliśmy... No, właściwie nic nie zastaliśmy, bo organizatorzy byli jeszcze w totalnej rozsypce. Ale nic to - teren dostarczał tylu innych atrakcji, że było się czym zająć i przyjemnie zrelaksować przed biegiem.

Mini park linowy - akurat mój poziom.

Po rozrywce na chybotliwych drabinkach obejrzeliśmy sobie start, który w międzyczasie ustawili organizatorzy.

Przymiarka do startu.

I jeszcze strzeliliśmy sobie pamiątkowego selfika.

 

 To my. W tle instruktaż dla nowicjuszy.

 

Wreszcie wszystko było gotowe i ruszyłam na pierwszy punkt. Punkt blisko, w lasku, za zakrzaczoną dziurą. Podbiłam i już miałam lecieć dalej, ale zatrzymał mnie jakiś dzieciak. 

- Pomoże mi Pani? Gdzie mam teraz biec?

I jeszcze tak patrzy i patrzy w oczy z nadzieją, że coś poradzę. No to co było robić? Obejrzałam jego mapę, ustaliłam kierunek, pokazałam, w którą stronę i dopiero ruszyłam.

Punkt drugi na boisku, na trybunach. Już raz tam kiedyś był, a ponieważ wtedy mnie totalnie skołował i długo go rozgryzałam, więc teraz miałam bardzo dobrze zakodowane co i jak. Poleciałam, podbiłam, odwróciłam się i zobaczyłam Tomka. Stał w połowie trybun i wydawał się z lekka zdezorientowany.  No coś mu się popitoliło i był przekonany, że lampion ma wisieć w połowie trybun, a nie na końcu. Pokazałam palcem gdzie i ruszyłam na trójkę. Gdybym nie była ślepotą, to pewnie zauważyłabym na mapie drugie wyjście poza teren boiska, znacznie skracające drogę na trójkę. Ponieważ jednak nie zauważyłam pobiegłam naokoło. Czwórka znowu na terenie należącym do boiska i w efekcie biegałam wzdłuż ogrodzenia kilkakrotnie jak jakaś szurnięta. 

 

 Tam i z powrotem. Tam i z powrotem.

 

Piątka i szóstka stały w nieco dzikszej części parku, w krzaczorach, a siódemka była w zupełnie przeciwległej części mapy. Ponieważ po drodze była alejkowa część trasy, blisko startu, więc znowu kilkakrotnie ratowałam początkujących zawodników, bo przecież dziecku nie odmówisz. Ponieważ czas przestał już mieć znaczenie, a do tego odwykłam od biegania i ciężko mi to szło, więc w zasadzie odpuściłam i dalej leciałam sobie już tylko rozrywkowo. Tak prawdę mówiąc to chwilami nie było tak do końca rozrywkowo, bo z nawigacją strasznie słabo mi szlo. Niby się nie gubiłam, ale ile musiałam nagłówkować, żeby gdziekolwiek trafić.... Regres totalny.

Tak długich przebiegów jak z szóstki na siódemkę już nie było, za to pomocy zdarzyło mi się jeszcze  udzielać. Truchtałam już całkiem lajtowo podbijając mozolnie kolejne punkty, a było ich aż dwadzieścia. Do niektórych biegłam lepszym, do innych gorszym, a czasem głupim wariantem, ale grunt, że skutecznie.

W drodze na PK 20 - ostatni.

 

I szczęśliwie dobrnęłam do mety.

 

Dobrze, że to był tylko trening, a nie poważne zawody, to mogę sobie wmawiać, że mniejszy obciach. Trzeba jednak trenować, nie obijać się.

Gps tak średnio sobie poradził - dostosował się do mnie:-)