Korona Mazowsza E1 - czyli coś mi nie idzie

Późna wiosna to sezon na BnO. Zaczynają się te najważniejsze imprezy sezonu, a na doczepkę przypominają się te bardziej kameralne, takie w środku tygodnia, gdzie nie ma kategorii wiekowych, a pojawiają się trasy „Zuchwali” lub „Chojrak”. Jedną z takich imprez jest Korona Mazowsza. Nazwa pochodzi nie od korony, tylko Kornowirusa, kiedy wbrew wszelakim ograniczeniom biegi na orientację mnożyły się niczym króliki… 

Etap 1 – Jezioro Zapadliska. Niby teren znany, ale bunkry i sosnowy las zawsze fascynują. Renacie nie chciało się, więc pojechałem sam. 

Ostatni raz gdy biegaliśmy na tym terenie meta była „w środku jeziora” – no może niezupełnie w środku, ale na sucho jej się odbić nie dało. Dodam, że była to jakaś zimna pora. 
Dzisiaj jednak wychłodzenie nie groziło – ciepło, choć zaczynało się chmurzyć i wieczorem miało porządnie popadać. 
Jak zwykle zapisałem się na najdłuższa trasę „Chojrak”- 6,8 km, 26PK. Do startu ze sto metrów, nie to co na BukowaCup;-) 

Ruszyłem. Pierwszy PK – schowany w trzcinach. Lekko wilgotno pod nogami, bo brzeg jeziorka/bagniska. PK 2 i PK 3 prawie na pamięć. PK 4 po drugiej stronie jeziora. Aż kusiło po kresce przez wodę, ale to dopiero początek i nie ma co się od razu moczyć. Obiegłem. 

Po PK 5 zaczynają się młodniki – to typowe w tym terenie. Idzie dość dobrze. Błędy niewielkie, choć mocy w nogach nie ma;-( 

Problem zaczyna się przy PK 16. Ani nie widzę charakterystycznego drzewa, ani lampionu w obniżeniu, sporo ściętych drzew leży na ziemi. Słowem nic mi się nie zgadza i błąkam się trochę nieporadnie. Wreszcie znajduję lampion – w gęstwince, której brak na mapie – na mapie jest tylko biały las i polanka. Ze dwie minuty w plecy. Do PK 16 ścigam się z Marcinem Krasuskim. Na początku nawet go wyprzedzam, ale wiadomo Marcin ma znacznie dłuższe nogi… 

Moje błąkanie się przy PK16

Prawdziwa tragedia zaczyna się przy PK 22. Na bunkrach. Biegnę sobie azymutem, ale nie jestem pewien czy dokładnym azymutem, czy tak na oko. Widzę w pobliżu górkę z bunkrem, to na wszelki wypadek ją przeszukuję. Oczywiście to nie ta górka i minuty straty. Na kolejny bunkier PK 23 także nie trafiam od razu. Widzę jakieś obok azymutu, to je przeszukuję. Na mapie są oznaczone jako studnie… Ale to nie to – szukam dalej, oglądam każde wejście do podziemi. Choć wydruk z chipu mówi, że PK 23 nie podbiłem – moja pamięć mówi, że coś podbijałem jako PK 23, ale ponoć chipy nie kłamią… Ale jak nie patrzeć, czasu na tych trzech PK straciłem co nie miara – aż wstyd. 

Tragedia czyli PK22-24

Końcówka poszła już normalne. Przy mecie lekko wdepnąłem w wodę, bo lampion wisiał na pniu nad wodą. 
Przy odczycie wyników- zdziwienie: MP – ten PK 23. Gdybym miał wszystkie PK czas nie byłby rewelacyjny przez te błądzenie na bunkrach i PK 16. Ale cóż przynajmniej sobie potrenowałem. I zdążyłem przed deszczem, bo rozpadało się, gdy zacząłem podbiłem metę;-)

Ja, mokra meta i początek deszczu