Smok przeszedł... do historii.

Któregoś dnia Michał i Agnieszka spytali, czy nie zrobilibyśmy tras na Przejście Smoka. Odruchowo zgodziliśmy się, no bo jak nie wesprzeć, kiedy jest potrzeba. Tym sposobem nagle i niespodziewanie zamiast uczestnikami (Tomek i tak bez nogi, a ja bez formy) zostaliśmy organizatorami. Jakoś umknęło nam (a może tylko mi), że zgodziliśmy się nie tylko na zrobienie map, ale i rozwieszenie lampionów, zebranie, podliczenie wyników, a przede wszystkim na bycie wszędzie gdzie trzeba i robienie wszystkiego co trzeba, łącznie z gaszeniem pożarów w razie zaistnienia sytuacji.

Oczywiście zacząć musieliśmy od rekonesansu, po czym okazało się, że jeden nie wystarczy i trzeba pojechać jeszcze raz. W sumie to były dwie fajne wycieczki i gdyby nie ilość (i jakość) zrobionych kilometrów, to powiedziałabym nawet, że relaksujące i odprężające. Psychicznie - tak, ale fizycznie....

Tuż przed imprezą zaczęło robić się ciut nerwowo. A to okazało się, że nowy banner nie ma dziurek i nie ma go jak wieszać, do zrobienia od podstaw jest milion pińćset lampionów, niektórzy mapy mają jeszcze w lesie, a kierownictwo zamieszania w piątek jeszcze musi odwiedzić swoje miejsca pracy i nie ma zmiłuj. 

Czwartek i piątek wzięłam urlop, bo w piątek świtkiem musieliśmy już jechać, a w czwartek postanowiłam zrobić chociaż z pół miliona tych lampionów. Że nie wspomnę o różnych innych sprawach domowych, co to je pozałatwiać chciałam przy okazji wolnego. Czwartek okazał się jakoś krótszy od innych dni tygodnia, a koło dwudziestej drugiej okazało się, że nie dość, że lampionów braknie dla naszych tras, to jeszcze trzeba zrobić dla innych, bo wszystkie materiały są u nas. Myślałam, że świt nas przy tym zastanie, ale udało się na chwilę położyć do łóżka. 

W piątkowy poranek bardziej przypominałam zombi, ale odespałam w trasie i na miejscu było już OK. Ja rozwieszałam etap swój, jeden etap Tomka i dwa lampiony rogainingowe, Tomek swój drugi etap, etap Agnieszki, chyba coś Adama i też jakieś długodystansowe. Trochę bałam się czy uda mi się z moim przydziałem trafić dokładnie tam gdzie trzeba, ale Tomek zainstalował mi w telefonie jakieś takie czary związane z oomapperem, które pokazywały mi gdzie jestem na mapie. 

 

Idę wieszać.

 

Wszystko szło dobrze aż do wydmy. Powiesiłam lampion na zakręcie rowu i kierując się tymi czarami w telefonie zaczęłam wspinać się pod górę, że powiesić kolejne. Mozolnie i w pocie czoła wlazłam na szczyt, mniej więcej trafiłam gdzie trzeba, sięgnęłam po lampion i... zauważyłam, że nie mam wzorcówki. I nie, problemem nie było rozstawienie pozostałych punktów, ale świadomość, że gdyby uczestnicy znaleźli wzorcówkę na trasie w sobotę, to w sumie po imprezie. Miałam jednak nadzieję, że wzorcówkę po prostu zostawiłam przy poprzednim punkcie, bo do wieszania lampionu potrzebowałam dwóch rąk. Ponieważ kolejny punkt i tak planowałam powiesić posiłkując się telefonem, nie zawracałam sobie głowy szukaniem zguby od razu, tylko ruszyłam wieszać dalej. Co miało wisieć, zawisło, a ja wróciłam na rów. Niestety - wzorcówki nie było. Nie pozostało mi nic innego, jak znów ruszyć pod górę rozglądając się dookoła. Lazłam i lazłam (mi pod górę chodzi się wyjątkowo ciężko), dolazłam do miejsca gdzie zorientowałam się, że nie mam mapy, a zguby nigdzie po drodze nie było. Miałam świadomość, że choćbym miała szukać do rana, to znaleźć muszę i nie powiem - ta świadomość bardzo mi ciążyła. Zadzwoniłam do Tomka, żeby i on wiedział, że być może noc spędzimy w lesie. Na szczęście przez telefon nie mógł mnie zabić, więc uszłam z życiem. Po raz kolejny zaczęłam schodzić w dół, ciut inną trasą, bo przecież nie pamiętałam dokładnie jak szłam pierwszy raz, więc obszar poszukiwań był dość szeroki. Nic, wzorcówki ani śladu. Złapałam chwilę oddechu i po raz kolejny podjęłam wędrówkę w górę. Kiedy wypluwałam już płuca, miałam wszystkiego dość, a rozpacz targała moim wnętrzem, w trawie mignęło mi coś nietypowego. Żwawo podeszłam bliżej i oto ona - moja mapa! Prawie ją ucałowałam ze szczęścia. Tak mi ulżyło, że resztę trasy pokonałam jak na skrzydłach i wkrótce dotarłam do umówionego miejsca spotkania. Tomka jeszcze nie było, ale on miał więcej do rozstawienia. Niestety, zasięgu też nie było i nie wiedziałam jak długo przyjdzie mi czekać. Już po ponad godzinie Tomek dotarł, a wraz z nim cudowna informacja, że do samochodu nie musimy popylać pieszo, tylko Michał nas podwiezie. Ufff.

W drodze do bazy tak sobie marzyłam, że najpierw się wykąpię, potem zjem, a potem położę. Zupełnie jakbym zapomniała, że należę do zespołu organizatorskiego. W bazie okazało się, że do powieszenia została jeszcze masa lampionów biegowych i każdy, kto był w stanie utrzymać się w pionie brał się do pomocy. Zgarnęliśmy więc i my kilka lampionów, wsiedliśmy w samochód i pojechali w noc, bo w międzyczasie zrobiło się trochę późno. To znaczy, jak wyjeżdżaliśmy, było jeszcze jasno, ale wiadomo było, że do zmroku nie zdążymy. Niezapomnianym przeżyciem był marsz wzdłuż ogrodzenia oddzielającego dwa województwa, w którym to ogrodzeniu co kawałek były bramki wejściowe. Nooo, tego to nigdzie więcej nie zobaczycie!

Wieszamy ostatni z przydzielonych lampionów.

Wreszcie koło dwudziestej udało się wrócić do bazy, wykąpać się, a nawet zjeść, bo Agnieszka zamówiła trzy duże pizze, ale o położeniu się, czy jakimś tam spaniu w ogóle nie było mowy. Okazało się, że mapa TP autorstwa Ani, mimo że urocza, nie spełnia wyśrubowanych warunków bezpieczeństwa, bo punkty są po obu stronach ruchliwej drogi DK 9 i natentychmiast trzeba temu zaradzić. Agnieszka z Michałem tak znacząco patrzyli nas i patrzyli, patrzyli i w końcu stanęło na tym, że raz dwa zrobimy mapę zastępczą. I tyle w temacie odpoczynku. Mapa - cóż - wyszła jaka wyszła, nawet przez moment byliśmy z niej dumni i jeszcze przed świtem w poczuciu dobrze spełnionego obowiązku położyliśmy się spać. Tak prawdę mówiąc, gdybym wiedziała jak obolała wstanę z pochyłego, rozklekotanego i potwornie skrzypiącego przy każdym ruchu łóżka, to nie wiem czy w ogóle odważyłabym się kłaść. Ale przepadło.

W sobotę rano okazało się, że jest nas za mało. Trasy długie startowały z Iłży, turystyczne z Marcul, a dodatkowo niektóre starty turystyczne ruszały kilkaset metrów od bazy. A jeszcze trzeba było przywieźć drożdżówki, kupić wodę i tysiące innych pierdół. Dwoiliśmy się i troili i już nie było wiadomo w co ręce wsadzić. Dopiero kiedy wylądowałam na peronie, gdzie miała być meta, mogłam poleniuchować, bo przez długi czas nikt nie przychodził. W sumie to na tym peronie można było umrzeć z nudów i byłam szczęśliwa kiedy potem podmieniła mnie Ania. W bazie dla odmiany musiałam tłumaczyć uczestnikom, że meta na mapie kolejnego etapu to start z bazy, który wcale nie jest z bazy, tylko z peronu i pamiętajcie - nie jest metą! Przeżyłam też chwile grozy, kiedy wrócili pierwsi uczestnicy z trasy Tomka i sugestywnie przekonywali, że trasa jest nie do przejścia, a oni cudem trafili na metę. Na szczęście okazało się, że trasa jest do przejścia, ale pod warunkiem uważnego przeczytania opisu. Ufff... Z czasem sytuację udało się opanować, każdy wiedział co ma robić, a najważniejsze sprawy były już pozałatwiane. Nawet udało mi się na pół minuty usiąść przy ognisku i upiec kiełbaskę.

W bazie coraz tłoczniej. Uczestnicy odpoczywają po trudach dnia. (My nie)

Liczenie wyników tradycyjnie odbyło się kilka razy, bo ciągle wyłapywaliśmy jakieś błędy i co chwilę kto inny był zwycięzcą. W końcu udało się osiągnąć jakiś konsensus, przynajmniej w moich i Tomka wynikach. Oczywiście trwało to i trwało - zaczęliśmy w Marculach, a kończyliśmy już w Iłży. I nawet świt nas przy tym nie zastał. Cud.

 

Tomek walczy z wynikami.

 

O ile długodystansowców pożegnaliśmy już w sobotę, to "turyści" jeszcze w niedzielny poranek musieli zaliczyć jeden etap.  Poszło sprawnie, bez start w ludziach i sprzęcie. Ponieważ nasze etapy odbyły się w sobotę, więc już od rana mogliśmy iść w teren ściągać lampiony. Do południa uwinęliśmy się z tym i pozostały jeszcze tylko porządki w bazie, oczywiście już po zakończeniu oficjalnej części imprezy. Zdążyliśmy nawet obejrzeć arboretum, a już zaczynałam tracić nadzieję, czy znajdziemy na to czas. Oczywisśie przelecieliśmy przez niego szybko i pobieżnie, ale zawsze lepiej niż wcale.

Wreszcie po południu, w poczuciu dobrze wypełnionej misji ruszyliśmy do domu, mówiąc sobie w myślach: nigdy więcej! 

Aż do następnego razu oczywiście:-)