Zorientowana/Zorientowany: Ełcka Zmarzlina? Nie! Ełcka Mokradlina! (cz.1)

Tomek na Ełcką Zmarzlinę miał ochotę już od dawna, ja miałam mieszane uczucia - z jednej strony bardzo chciałam, z drugiej, po przeczytaniu relacji z ubiegłorocznej edycji, byłam z lekka przerażona. W końcu stanęło na tym, że zapisaliśmy się, ale mój udział w pewnym momencie stanął pod znakiem zapytania, bo przyplątała mi się kontuzja kolana. Wiecie, jak się uprawia sport, to ma się kontuzje, a tak zwyczajnie to tylko kolano nap....ala. No więc ja miałam kontuzję i po paru kilometrach biegu zaczynało mnie w nim coś kłuć. Tomek inernetem zdiagnozował mi kolano skoczka i od razu poczułam się jak Lewandowski, albo inna gwiazda sportu. Na wszelki wypadek przystopowałam z bieganiem, nabyłam stabilizator na kolano i zaczęłam łykać jakieś świństwa na cudowną regenerację stawów, co to w każdej aptece mają tego całą masę, a co jedno to skuteczniejsze:-) Prawdę mówiąc najskuteczniejsze to jest na odchudzanie, bo wywołuje odruch wymiotny, ale ponieważ zależało mi na efekcie to mocno zagryzałam zęby i nie puszczałam.
Wyjechaliśmy z piątek wieczorem, po pracy, biorąc ze sobą Krzyśka. Niewiele brakowało a pojechalibyśmy do Elbląga zamiast do Ełku, bo Tomek był przekonany, że to tam, mimo że nazwa imprezy sugerowała jednoznacznie Ełk. Na szczęście byliśmy z Krzyśkiem czujni i nie daliśmy się wywieźć na manowce. W czasie drogi doszły do nas sms-y od organizatorów, że zapraszają po odbiór pakietów startowych jeszcze dziś (czyli w piątek), żeby uniknąć tłoku, więc grzaliśmy ile sił. Uff, zdążyliśmy przed tłokiem:-) Za to byliśmy na tyle późno i byliśmy tak zmęczeni, że już odpuściliśmy tradycyjną pizzę, tylko zjedliśmy kanapki, posnuli się chwilę po bazie, przygotowali ekwipunek na rano i poszli spać. A, no i na wstępie odebraliśmy jeszcze chipy i nadajniki gps, co dla mnie było zupełną nowością.

Zakładamy legowisko.

Start był, jak na moje (małe) doświadczenie, usytuowany nietypowo, bo nie w bazie ani bliskiej odległości, tylko gdzieś tam daleko, że aż musieli nas wywieźć autokarami. Czterema - tyle luda się zapisało! Przed wyjazdem odbyła się jeszcze odprawa w bazie, żeby każdy wiedział z czym przyjdzie mu się zmierzyć. Wynikało, że głównie z wodą...

Pilnie słuchamy co Organizator ma do powiedzenia.

Oczekując na autokar cyknęliśmy sobie pamiątkowa fotkę, bo to nigdy nie wiadomo, czy nie ostatnią...

Mapy dostaliśmy w skali 1:25000, a nie jak się spodziewałam, 1:50000, co z jednej strony było dużym ułatwieniem, bo widać więcej szczegółów, z drugiej utrudnieniem, bo płachta wielka i nieporęczna. Z mapy ponadto wynikało, że nie ma za bardzo możliwości wyboru wariantów i wszyscy będą musieli ciągnąć się w wielkim tramwaju. Od razu ruszyliśmy biegiem (no dobra, truchtem) żeby nie zostać w ogonie i być najdalej w połowie stawki, ale lepiej bliżej czuba. Do pierwszego punktu było niecałe dwa kilometry, nawigować nie było potrzeby, bo wszyscy lecieli w to samo miejsce, a na punkcie zastaliśmy sporą kolejkę oczekujących na podbicie karty. Tę sytuację to już organizatorzy mogli przewidzieć i postawić jeszcze ze dwa perforatory.

Za PK 6 (czyli tym pierwszym) wreszcie można było wybrać różne opcje dalszej trasy i tłum nieco się przerzedził. Oczywiście nie na tyle, żeby nie mieć nikogo w zasięgu wzroku, ale szło się już wygodniej. My wybraliśmy wariant elektryczny, czyli pod linią wysokiego napięcia, aż do dużej drogi. Za drogą woleliśmy nadłożyć trochę i pójść ciut na północ, żeby wbić się w mniejszą drogę z przepustem nad strumykiem, bo nie byliśmy pewni, czy pod linią da się przejść suchą nogą. Najbliższa okolica PK 18 na mapie usiana była strumyczkami, a jak było mówione na odprawie, strumyczki w międzyczasie stały się rzekami i rozlewiskami. Wariant najścia na punkt od północy wydawał się więc jedyny słuszny i chyba większość osób tak zrobiła.

Gdzieś między PK 6 a PK 18

Dojście na dziewiątkę też w sumie było jednoznaczne - na południe, kulturalnie mostkiem przez rzeczkę, potem na zachód i dopiero na końcówce trzeba było zejść z drogi i poszukać w lesie opuszczonego, starego cmentarza. Staraliśmy się wykorzystywać każdą lepszą drogę na truchtanie i jak na nasze (a właściwie moje) możliwości mieliśmy całkiem dobry czas.

Z dziewiątki na ósemkę było w pieron daleko - tak z pół wysokości mapy. Za to drogi wyglądały dość obiecująco, bo założyliśmy, że przecinki są w pełni przebieżne. Były. Do pewnego momentu. A potem zrobiło się tak:

Z ósemki poszliśmy ścieżką wzdłuż jeziora i Kanału Kozielskiego, ale ja od razu prorokowałam, że nie ma zmiłuj - po drodze na pewno będzie kolejna woda, bo na mapie ścieżka prowadzi przez niebieskie. Tak teoretycznie mokrego miało być ze 300 metrów, ale po pierwsze - w praktyce było więcej, a po drugie - zamiast pójść na wschód i mieć mało mokradeł, my poszliśmy na południe - oczywiście ich środkiem. Co prawda usiłowałam zasugerować Tomkowi, że nasz wariant nie jest w pełni optymalny, ale dopiero na drugi dzień stwierdził, że mogłam sugerować natarczywiej. Ale tak prawdę mówiąc i tak mieliśmy mokro w butach, więc co za różnica kilometr więcej czy mniej po wodzie?

Z mokradeł wyszliśmy nie wiadomo gdzie, w każdym razie na pewno nie tam, gdzie się spodziewaliśmy wyjść. W związku z tym nie do końca byliśmy pewni czy iść w prawo, czy w lewo? Obok nas zatrzymywały się kolejne niezdecydowane osoby, ale ponieważ w końcu większość poszła w lewo (czyli na północ), więc i my też. Większość miała rację i w tym momencie cieszyłam się z tramwajogenności trasy:-)
Z piętnastki do czternastki znowu było dłuuugie przejście, więc postanowiliśmy trochę podgonić. Biegniemy, biegniemy, biegniemy, aż tu nagle w moim wcześniej kontuzjowanym kolanie zrobiło się znajome pyk, a potem jakaś rozżarzona szpila zaczęła mi się wbijać w rzepkę przy każdym kroku.
- Uuuu, niedobrze - pomyślałam, ale usiłowałam biec dalej. No, nie dało rady. Łyknęłam ketonal, co to go zawsze mam przy sobie na wszelki wypadek i jeszcze usiłowałam udawać, że nic się nie dzieje. Iść mogłam, nawet w bardzo szybkim tempie, ale nie wiadomo było jak długo. Do czternastki i tak musiałam jakoś dotrzeć, ale w międzyczasie myśleliśmy, co robić dalej. Wersja pesymistyczna zakładała, że od czternastki zacznę kuśtykać w stronę mety, a Tomek obleci dalsze punkty i dogoni mnie gdzieś na trasie, wersja optymistyczna zakładała, że jeśli nadal będę mogła bezproblemowo iść, to zarzucamy bieganie i razem idziemy na wszystkie punkty. Twarda baba jestem, a poza tym rzeczywiście przy chodzeniu nie odczuwałam nawet dyskomfortu, więc wygrała wersja druga. Na czternastce na wszelki wypadek odpuściłam sobie włażenie na górkę do punktu i podbicie karty załatwił Tomek, a ja w tym czasie zassałam kanapkę i poprawiłam drugim ketonalem.

Na PK 14.

Do siódemki bez żadnych atrakcji - prosta, łatwa droga, tyle, że szarpanym tempem, bo wciąż usiłowałam trochę podbiegać, ale za każdym razem tylko do pierwszego ukłucia w kolanie. Praktycznie od czternastki szliśmy za dużą grupą młodzieży, którą już od kilku PK mieliśmy w zasięgu wzroku - raz przed nami, raz za nami, byli więc takim naszym wyznacznikiem tempa - jak zostawaliśmy z tyłu, to miałam motywację do podbiegnięcia.

PK 7

Miedzy szesnastką, a siedemnastką, przy głównej drodze natrafiliśmy na punkt żywieniowy. Dwóch młodzieńców stało z puszkami piwa, a u ich stóp stał kolejny czteropak. Jak ja to zobaczyłam... Jak mi się zachciało tego piwa...

- Podejdę, poproszę... - pomyślałam. Gdyby nie zechcieli poczęstować, to byłam skłonna dokonać rozboju w biały dzień, ale najwyraźniej wyglądałam na bardzo spragnioną, bo bez słowa protestu podali upragniony napój. Mam nadzieję, że nie zostanie to potraktowane jako pomoc osób trzeci i nie zostanę zdyskwalifikowana:-) W końcu nawet nie wypiłam całej puszki, a jedynie kilka łyków. Od razu wstąpiło we mnie nowe życie i poczułam jak rosną mi skrzydła u ramion. Od razu noga przestała boleć i sama nie wiem kiedy doleciałam do tej siedemnastki.