Kusaki, a właściwie prawie kłusaki

Faceci to jednak są z Marsa... Przed wyjściem na drugą część Kusaków mówię do Tomka, że zastanawiam się czy nie iść z Darkiem, bo on ma dla mnie zawsze jakiegoś batonika, a ten zamiast lecieć w te pędy do sklepu, mówi, żebym sobie szła z Darkiem. No, ludzie! Ale najwyraźniej chciał się mnie pozbyć, bo na starcie wepchnął mnie Maćkowi (Darka  nie było pod ręką) i poszedł sam. Przynajmniej nominalnie sam, bo jak tam było, to nie wiem.
Pójście z Maćkiem wymagało ode mnie sprężenia szarych komórek, bo za Tomkiem lezę jak ostatnia ciemnota, ale z nowym partnerem nie uchodziło i jakoś wykazać się trzeba było. Wzięliśmy mapy i poszli pod latarnię, co w zasadzie jest inockim rytuałem przy wieczornych miejskich imprezach. Praktycznie jedyną konkluzją było stwierdzenie, że skoro mapę robiła Ania, to musi być do przejścia, bo ona trudnych nie robi. Za to w żaden sposób nie wiedzieliśmy jak przejść i co się z czym łączy. Zebraliśmy pierwszy punkt leżący tuż przy starcie i żeby głupio nie stać, poszliśmy przed siebie w nadziei, że nazwy ulic coś nam podpowiedzą, bo litościwie mapa była z nazwami. Strategia okazała się słuszna, bo przy Witebskiej zebraliśmy dziewiątkę. Potem metodą marszu na inny bok trójkąta niż ten z którego przyszliśmy, znaleźliśmy się na Smoleńskiej. Na jednym z wycinków, owszem, była Smoleńska, ale jakoś zabudowa wyglądała całkowicie inaczej niż w terenie. Przeszliśmy ulicę kilkakrotnie od krańca do krańca (jak nam się wtedy wydawało) i wciąż zamiast prostego odcinka mieliśmy pięcioblokowy zawijas. Napotkani mieszkańcy na pytanie o ulicę Poleską, która widniała na mapie w pobliżu, bezradnie rozkładali ręce. W pewnym momencie przyuważyłam, że na jednym z drzew wisi lampion i ludzie go biorą. Dopiero Maćka olśniło, że wcale nie jesteśmy na wycinku z PK 7 i 8, tylko przy PK 13. Uff, a wydawało się, że na zawsze zostaniemy na Smoleńskiej.
Z trzynastki przez krzaki, obok rury, przy parkingach, bocznymi dróżkami i nie wiem jakim cudem przedarliśmy się na Pratulińską. Tutaj błysnęłam intelektem i połączyłam rozcięty na dwa wycinki kościół w całość, co pozwoliło nam zlokalizować jedenastkę i dwunastkę. Kto z nas i jak wymyślił jedynkę - nie pamiętam, ale co do czternastki nie miałam wątpliwości. To znaczy miałam, już na miejscu, bo lampion wisiał na złym brzegu bloku, ale już nie chcieliśmy robić Ani przykrości i wpisywać bepeka, więc wzięliśmy co było.
Po zebraniu czternastki znaleźliśmy się zasadniczo w okolicy mety i ze schematu  trasy wynikało, że zrobiliśmy małe kółeczko, a żeby zebrać resztę musimy zrobić duże kółko okrążające to, co już przeszliśmy. Trochę niefajnie. Koło startu/mety usiłowaliśmy iść prawie kanałami, a przynajmniej schowani za krzakami żeby nie dostarczać radości organizatorom, bo zagubiony zawodnik, to wymarzony zawodnik:-)
Przeszliśmy więc ponownie przez wycinek z dziewiątką i szóstką i jak przedtem z Witebskiej skręciliśmy w lewo, tak teraz dla odmiany w prawo. I znów byliśmy na Smoleńskiej, ale tym razem na jej prostym odcinku, przy którym był PK 7, a kawałek dalej ósemka. Na Oszmiańskiej Maćkowi pomyliły się kierunki i zamiast w stronę Świętego Wincentego, ruszyliśmy dokładnie w przeciwną. Maciek prowadził z taką pewnością, że nawet nie popatrzyłam w mapę gdzie idziemy. Zresztą do tej pory dobrze kombinował, to co miałam mu nie ufać. Poza tym  w drodze na zawody pożarłam chałwę (wymusiłam na Tomku) i miałam trochę kalorii do spalenia, więc nie marudziłam na nadkładanie drogi. W końcu zebraliśmy szesnastkę i bezsensownie wpakowaliśmy się w ulicę Biruty prowadzącą donikąd. A nam trzeba było za tory. Nie było zmiłuj, trzeba było wrócić na większą drogę i  przejść przez tory jak cywilizowani ludzie. Za torami bez problemu zgarnęliśmy dwójkę i trójkę, chociaż za mną od jakiegoś czasu chodziła czwórka i piątka i co wycinek miałam nadzieję, że to już. Były po dwójce i trójce i z tej radości, że są, wsmarowałam w kartę stowarzysza, bo tak ucieszył mnie pierwszy napotkany lampion. Maciek na szczęście wykazał się czujnością i dokładniej spenetrował teren. Musieliśmy zrobić przebitkę.
Ponieważ zostały nam już tylko dwa wycinki, dopasowanie ich nie stanowiło problemu i po chwili mieliśmy komplet punktów i parę kilometrów do mety. Ponieważ raz przechodziliśmy przez tory, chciałam przejść z powrotem na drugą stronę, ale Maciek z kamienną pewnością stwierdził, że to nie te tory i poprowadził mniej więcej w kierunku skąd przyszliśmy. Coś mnie tknęło żeby zobaczyć jak na schemacie wygląda miejsce naszego pobytu w stosunku do mety i stron świata i ... okazało się, że idziemy nawet w dobrym kierunku, tylko zwrot mamy nie ten co trzeba. Zawróciliśmy (a trochę już uszliśmy). Pi razy drzwi wiedziałam jak w stosunku do Radzymińskiej umiejscowiona jest meta, ale jak tam dotrzeć przez te wszystkie zagrodzenia związane z budową metra, to już nie. Szliśmy na czuja. Ja po wejściu między bloki od razu pogubiłam się co do kierunku dalszego marszu, ale Maciek po chwili zaczął rozpoznawać miejsca, w których byliśmy za pierwszą rundką i jakoś doprowadził nas do celu. Jeszcze po drodze obliczył przybliżoną odległość z PK 3 do PK 15, czyli zadanie. Nawet mu wyszła zbliżona liczba do przeczuwanej przeze mnie, choć jak się okazało i tak zbyt duża.

Chodzenie z Maćkiem jest wyczerpujące. Sadzi wielkie kroki i na każdy jego krok przypadają moje dwa. Teraz już wiem dlaczego Jola od jakiegoś czasu przestała się pokazywać na imprezach - Maciek zachodził ją na śmierć. Dodatkowo przy każdym przekraczaniu jezdni moje nerwy wystawiane były na wielką próbę, bo Maciek programowo nie uznaje przyjętej powszechnie kolorystyki świateł i przechodzi wyłącznie na czerwonym albo przynajmniej w pewnej odległości od pasów. A może on jest daltonistą?
Jak przyszliśmy (sporo po czasie), Tomka jeszcze nie było. Okazało się, że zrobił jeszcze więcej kilometrów niż my i jeszcze mniej optymalnie. A myślałam, że bardziej już się nie da:-)