Wawel Cup - Model Event 2

Ponieważ drugi trening, podobnie jak pierwszy, przewidziany był na popołudnie, wtorkowy poranek  przeznaczyliśmy na zwiedzanie. Mimo, że od świtu żar lał się z nieba, postanowiliśmy zobaczyć zamek w Ogrodzieńcu. W przypływie szaleństwa kupiłam bilety "na wszystko", nie dociekając, co mieści się pod pojęciem "wszystko". Dopiero Tomek doczytał, że oprócz Ogrodzieńca możemy zwiedzić także Gród na Górze Birów leżący w cholerę daleko od zamku w Ogrodzieńcu i jeszcze nie ma tam za bardzo jak dojechać. Ale uznawszy, że nie jesteśmy tu dla przyjemności, zdecydowaliśmy, że zwiedzamy zamek, a potem popylamy nóżkami na ten Birów. 

 

Przed wejściem na zamek spotkaliśmy Hanię i dziękujemy za fotkę.

 

Z minuty na minutę robiło się coraz cieplej i jeszcze nie dotarliśmy do połowy zamku, a ja już ledwo zipałam z gorąca.  Na dodatek wzięliśmy sobie bardzo mało wody. Jakoś nie przyszło nam do głowy, żeby sobie dokupić na kramikach. Magnesiki na lodówkę - owszem - tak, ale woda....

 

W sumie to bardzo tam ładnie.

 

Wpół żywi zeszliśmy z zamku i w poczuciu obowiązku poczłapaliśmy obejrzeć Birów. Tak prawdę mówiąc to spokojnie można było sobie odpuścić, bo cudów to tam nie ma, ale skąd mieliśmy wiedzieć. Zresztą zapłacone - obejrzeć trzeba:-)

 

 Dwie drewniane budowle i... już.

No dobra, jaskinia była fajna.

Tym zwiedzaniem załatwiliśmy się na cacy i nie wiem jak Tomek, ale ja kompletnie nie nadawałam się już do biegania. Skoro jednak przyjechaliśmy tu biegać, to cóż było zrobić? Nie ma zmiłuj.

 

Tam pobiegnę!

Na pierwszy punkt ruszyłam niemal spacerkiem i dopiero Tomek trochę mnie pogonił, bo leciał w tę samą stronę, choć w nieco inne miejsce. Przez chwilę udawałam więc, że biegnę, a kiedy oddalił się wróciłam do marszu. 

 Efekt poganiania.

 

Postanowiłam trenować wyłącznie nawigację, a bieganie mogę potrenować kiedykolwiek, nawet bez mapy. A nawet zwłaszcza bez mapy.

Do dwójki pomaszerowałam azymutem, po kresce i tak samo planowałam iść na trójkę, ale odwidziało mi się i skręciłam w stronę drogi. Zawsze to wygodniej. Skały, gdzie miała stać czwórka, znalazłam bez problemu, ale z wyczesaniem lampionu już nie poszło tak łatwo. Nie doczytałam od razu w opisie, że trzeba szukać między dwiema skałami i łaziłam tak dookoła jak sierota. Piątka za to weszła ślicznie. Tak samo pewnie było by z szóstką, gdybym nie zasugerowała się dwoma innymi biegaczami, którzy pobiegli w głupim kierunku, a ja za nimi. A byłam już rzut beretem od lampionu. Że też taka jestem podatna na sugestie....

Do siódemki pobiegłam drogami, dokąd się dało, a skałkę na górce łatwo było namierzyć. Ósemka była na nie wiem czym, bo akurat tego symbolu nie znam, a na mapie w środku kółeczka był koniec poziomnicy. O dziwo, trafiłam bez żadnych problemów. Żeby dobrze namierzyć się na dziewiątkę pobiegłam do skrzyżowania i dopiero stamtąd do skałki. Trochę trzeba było podejść w górę i ledwo już lazłam. Na ostatnim punkcie czekał na mnie Tomek i głosem naprowadzał na lampion. 

 

Ostatni punkt.

 

Potem popędzał mnie do mety, ale nie za bardzo miałam siłę biec.

 

Wreszcie koniec.

 

Uffff.... To był naprawdę ciężki dzień.