Albert Einstein w biegu na orientację ...

... czyli T. wykłada fizykę:

Moja Druga Połowa twierdzi, że prądu elektrycznego nie ma. Nie ma – bo czy ktoś widział ten prąd? Właściwie ja także nie widziałem prądu…. choć niby jestem elektrykiem z wykształcenia. No cóż ciężko z taką „argumentacją” się nie zgodzić;-)

Niedawno w ramach „poszerzania horyzontów” próbowałem wytłumaczyć  z rozpędu szczególną teorię względności, dylatacje czasu i te sprawy. Szło co najmniej opornie – utknęliśmy gdzieś tam na rzucaniu piłką w jadącym pociągu, którą cofa pęd powietrza i upada bliżej niż ta rzucona  ze stojącego pociągu (o świeceniu latarką to już nie wspomnę). W każdym razie stwierdzenie „jak jadę pociągiem, to komórka  wskazuje tę samą godzinę, co jak stoję na peronie” zakończyło dyskusję.
Jak okazuje się orientacja ma różne niespodziewane zastosowania – ot, choćby potrafi przekonać niedowiarka do różnych skomplikowanych teorii, chociaż niekoniecznie co do istnienia prądu elektrycznego. Ale po kolei.
Zima na Pradze, bieg na orientację. Chipy systemu SI. Diody LED, pikanie - jak nic tajemniczy (i nieistniejący) prąd elektryczny. I to w dodatku na palcu („czy czasem nie pokopie???”).  Elektroniczny pomiar czasu. Zawodnik dostaje wydruk (ponoć to, co zanotował chip na palcu, a więc w układzie odniesienia poruszającego się zawodnika) – międzyczasy, czas sumaryczny jak na poniższym obrazku:

 

A teraz szybki rzut oka na wyniki, czyli to, co zanotowali sędziowie na swoim laptopie „w nieruchomym układzie odniesienia”:

 

I tak oto BnO posłużyło do udowodnienia szczególnej teorii względności i ostatecznego przekonania mojej Drugiej Połowy o istnieniu dylatacji czasu! Teraz zostaje pokazanie prądu elektrycznego – może kolejne BnO to załatwi?

Jest tylko  jeden problem, który ukrywam przed moją Ukochaną... Bo gdy czas w układzie poruszającym biegnie szybciej niż w układzie nieruchomym?