Szwajcarka kontra warstwicówka

Strasznie ciężko wstawało mi się rano i na zawody pojechałam z bólem głowy, faszerując się po drodze ketonalem. W związku z tym na pierwszy etap wyszłam z lekka otumaniona i nieogarnięta. Na szczęście Darek był w lepszym stanie i mógł zarządzać początkiem trasy. Szybko okazało się, że etap jest z gatunku lekkich, łatwych i przyjemnych. Dopasowanie kółeczek nie wywoływało większych emocji i problemów, stowarzyszy nie było widać (a przynajmniej tak się nam wydawało), obrazek udało się szybko zlokalizować - jednym słowem szło jak po maśle. Jedynie na LOP-kę daliśmy się naciąć i początkowo zamiast wzdłuż ogrodzenia, poszliśmy drogą narzekając, że odległości się nam nie zgadzają. W połowie LOP-ki zorientowaliśmy się, że coś nie gra i przenieśliśmy się na LOP-kę właściwą. Darek litościwie pozwolił mi zostać na miejscu, a sam poszedł sprawdzić pominięty fragment. Gdyby budowniczy trasy się sprężył i zrobił LOP-kę stowarzyszoną, to pewnie część osób dałaby się nabrać.
Na metę zdążyliśmy jeszcze w limicie podstawowym i wydawało nam się, że etap mamy wygrany. Cztery godziny po zawodach zauważyłam, że przegapiliśmy zadanie:-( Co prawda i tak było z gatunku nierozwiązywalnych, bo jak podać azymut z pierwszego punktu na LOP-ce, skoro można na nią wejść z dwóch stron i dla każdego punkt pierwszy może oznaczać co innego. Podobno organizator coś tam mówił, który dla niego jest pierwszy, ale do nas w ogóle to nie dotarło. Na mapie nie było wyjaśnień, przy starcie też nikt się o tym nie zająknął. Takie zadanie, to tylko anulować!

Mapa drugiego etapu początkowo przyprawiła mnie o palpitację serca, bo przypominała sławetne WiMnO, na którym sromotnie polegliśmy z Tomkiem. Szybko jednak uzmysłowiłam sobie, że od czasów WiMnO nauczyłam się chodzić na azymut i dorobiłam się porządnego  kompasu. Na pierwszy punkt co prawda poszliśmy patrząc na  teren, a nie na kompas, ale potem już się przydał. O dziwo, zawsze udawało nam się z Darkiem wyznaczyć taki sam azymut, a przecież nie synchronizowaliśmy naszych kompasów:-) Genialni jesteśmy, nieprawdaż?
Dwójki nie udało się nam znaleźć w spodziewanym przez nas miejscu, a trójkę sobie odpuściliśmy. Tym sposobem całą resztę musieliśmy już koniecznie znaleźć. Ustawialiśmy azymuty i Darek szedł jak dogodniejszą drogą, ja parłam w linii prostej, nie zwracając uwagi na żadne przeszkody terenowe - jak na azymut, to na azymut! Utknęliśmy dopiero na dziewiątce - na wyliczonej odległości nie było ani lampionu, ani pasującej nam rzeźby terenu. Rozeszliśmy się po okolicy (o ile dwie osoby mogą się jakoś szczególnie rozejść) i w końcu Darek coś tam wyczesał. Nie żeby spełniało moje oczekiwania, ale z braku laku... Przy siódemce mieliśmy rozbieżne zdanie, który z trzech lampionów brać, ale oczywiście wzięliśmy jedyny słuszny. Czyli mój:-) Nawet nielubiany przez nas lidar udało się nam bezbłędnie zlokalizować i znaleźć w terenie i już mogliśmy wracać na metę.
Poza tym, że trasy były akurat na nasze umiejętności, to jeszcze wszystko odbywało się w pięknych okolicznościach przyrody, a pogodę to już organizatorzy załatwili wspaniałą.
Czuję się całkowicie usatysfakcjonowana.